NISAM VILA DA ZBIJAM OBLAKE, slike Radovi, poslednji u vremenskom nizu, nastali za samostalnu izložbu u galeriji ULUS, upućuju posmatrača u međusvet umetnosti izbrisavanja granica između tekstualnog i slike.
Potpuno otvoreno u značenjskom smislu ona tekstualni deo prosleđuje i stavlja na raspolaganje u meri u kojoj prenosi i samu građu iz koje se slika razvija. Ovakvi zapisi su nista drugo do definicija same sebe. Opšti tok stvaranja, po njoj, pripada opaženju budućnosti i jednog posebnog stanja iste te budućnosti. Onda, kad zategne luk svoje kreativnosti, stvoriteljka se ne zaustavlja tamo gde postaje svesna podređenosti emocijama. Naprotiv, u postupku stvaranja njena osnovna premisa je nadahnuće razmene energija i zadovoljstava.
Opšti tok stvaranja i graditeljstva po njoj su tradicija i stvarnost koje daju vrednost svega viđenog. To znači da je ona zauzela poziciju iz koje sagledava temu kao povod, jezik ujednačen, potpun i uređen. U njenom svetu stvoren je prostor za pamćenje. Od slike do slike ne dopušta nam da zaboravimo šta se, čak ne ni tako davno, vrednovalo, negovalo i na koji se način živelo.
Njeno slikarstvo postaje pripovest o vremenu i složenosti odnosa obuhvaćenih tim vremenom danas i prošlim, vremenom koje prolazi – i onim koje je tek pred nama.
Jasminka Plavšić Đerković Istoričar umetnosti
